سونل ٻائي
سونَ ولائت ۾ هئي رهندي،
سونَ سرَيکي سونل ٻائي،
ننڍڙي پياري سونل ٻائِي
سونل ٻائي هلي ناناڻي،
آئي نانيءَ وٽ سانجهيءَ ٽاڻي،
نانيءَ سونل کي سيرو کارايو،
پوءِ سونل لئه هنڌ وِڇايو.
هنڌ تي ليٽي سونل ٻائي،
نانيءَ پوءِ آکاڻي ٻڌائي.
گل پريءَ جي ڳالهه ٻڌايَئين،
سونل کي پوءِ هيئن سمجهايَئين:
”ڳوٺ جي ڀرسان، اُتر پاسي،
هڪڙو شاهي جهنگل آهي،
تنهن جهنگ ۾ ڪيئي رڇَ رهن ٿا،
ٻارن کي سي کڻي وڃن ٿا.
تون اُن پاسي مُور نه وڃجئين،
باقي هر ڪنهن پاسي گهمجئين.”
صبح ٿيڻ سان آيون سرتيون،
ٻيرَ پٽڻ لئه جهنگ ڏي نِڪتيون،
سونل ٻوليو “جهنگ نه هلجي”،
سرتين ٻوليو، “ڇا لئه ڊڄجي؟”
نيٺ سڀئي جهنگ ۾ پهتيون،
ٻيرَ ڏسي سڀ ڏاڍيون خوش ٿيون.
سونل هڪڙي پاسي ويئي،
ڳاڙهن ٻيرن تي اکِ پيئي.
ٻير چونڊيندي هلندي ويئي،
سِرتين کان سا وِڇڙي ويئي.
اوچتو هڪڙي دانهن ٻُڌائين،
ڊڄي ڊڄي اُن پاسي ڏٺائين.
رڇَ جو هڪڙو ننڍڙو ٻچڙو،
بک ۾ پاهه ٿيو پئي ڏاڍو.
سونل کي جا ڪهلَ اچي وئي،
کيس ڏِنئين ٻيرن جي جهولي.
ننڍڙي ٻچڙي کي جو ڍؤ ٿيو،
سونل تي سو خوش ٿيو ڏاڍو.
اوچتو رِڇڻ آئي ڀڄندي،
سونل کي مارڻ لئه رَنڀندي.
”هون هون! هون هون!” ٻچڙي ٻوليو،
ڳالهه سڄيءَ کي ماءُ سان کوليو:
”سونل منهنجي سَرتي آهي،
جهنگل ۾ ڀُلجي پئي آهي.”
رِڇڻ ٻوليو، “جيئين سدائين،
سونل ڌيءَ، متان گهٻرائين!”
پوءِ سونل کي پُٺ تي چائي،
نانيءَ وٽ آئي پهچائي.