عاشق هليا اکين سان
عاشق هليا اکين سان، ٿي نينهن جا نمازي،
لوچي لڌئون لبن سان، دلبر جو در درازي.
چائنٺ جنين بچائي، سُرڪي مِليَن سوائي،
تيزيءَ ڪين توائي، ملان رهيو نه قاضي.
اکپور ۾ الستي، اهڙي نه ڪائي سستي،
مستيءَ جو مٽ نه هستي، هاري ڇڏيئون حجازي.
جي پاڻ سان مخاطب، ٿيندا نه طُور طالب،
عبرت عجب عجائب، ديدار دم درازي.
جانب جي جاءِ جاتي، ٿي روح راءِ تاتي،
رڪيا الائي اتي، محبوب سڀ مجازي.
مُلان مِٺي مِٽائي، قاضي جي ڪُٽ ڪمائي،
چوکي چَکي ڪڙائي، ڪافر کڻي ويو بازي.
جن من ڪيو مٿيري، آيا اهي اُويري،
ويو وقت راڳ ڦيري، هيءَ ڳالهه آهي تازي.
“شمشير” يار پنهنجو، ڏس ٿي ويو سو ڪنهن جو،
ڪونهي قصور تنهن جو، دردن ڪيو درازي.