چشمِ تر جي خونفشاني ڪيم پڇُ،
دل جو مرگِ ناگهاني ڪيم پڇُ.
ڪيئن گذاري مون جواني، ڪيم پڇُ،
ڪيئن لُٽايم زندگاني، ڪيم پڇُ.
ننڍپڻ، پيري، جواني، ڪيم پڇُ،
ٽن ڏينهن جي زندگاني، ڪيم پڇُ.
چشمِ نم جي ترجماني ڪيم پڇُ،
بيزبانن جي زباني ڪيم پڇُ.
عشق ٿي ويو زندگيءَ ڀر نامرادُ،
حسن جي هيءَ ڪامراني ڪيم پڇُ.
آهي هڪ مهمانخانو هي جهان،
هي جي رسمِ ميهماني ڪيم پڇُ.
واديءَ پُرخار سمجهيم گلستان،
اُف، فريبِ دارِ فاني ڪيم پڇُ.
بربطِ دل آهي مدت کان خموش،
ڪيئن ٽٽو ساز جواني، ڪيم پڇُ.
هُن جي دل ۾ پيار آڻيندي ضرور،
منهنجي هيءَ ساده بياني ڪيم پڇُ.
ويو مري ‘شمشير’ محزون درد ۾،
هو چڱو، جنت مڪاني، ڪيم پڇُ.