چمن ۾ ڪنهن جو هي ڏسجي ٿو انتظار اڃا،
حياتِ لاله و گل آهي اشڪبار اڃا.
نه آيو آهي خزان جو ئي اعتبار اڃا،
چمن ڀلي رهي بيگانهءِ بهار اڃا.
هزار بار ته ثابت ٿيو سراب، مگر،
اهي اسين، اهو منزل جو اعتبار اڃا.
خيال دنيا جو آهي، نه خوف رسوائي،
دل آهي حسن تمنا جي پاسدار اڃا.
خيال توبهه جو مون کي به آهي، اي ناصح،
ڪرڻ ڏي مون کي گناهن کي بيشمار اڃا.
نيازِ عشق ۾، شوقِ طلب ۾ آهي ڪمي،
نياز و شوق سان، اي دل، ذرا پڪار اڃا.
ڪڏهن جو خواب ۾ آيو، ويو، پر هاءِ ڙي عشق،
مٺن سرن ۾ وڄائي ٿو ڪو ستار اڃا.
هي ڪنهن جو نقشِ وفا آهي جاذبِ فطرت،
جهڪي ٿو جنهن تي، اي ‘شمشير’ روزگار اڃا.