انت بحر ۾
هڪڙي لهر پري کان اُڀري،
ڊوڙي آئي ڪناري ڏانهن:
پٿر سان خود کي ٽڪرائي،
ريتيءَ ذرڙن کي جرڪائي،
گم ٿي ويئي انت بحر ۾.
انت بحر جي انت تري ۾،
سهسين سهڻا موتي سپجن
جن سان جل پرين جون ٽوليون،
ڀري ڀري سڀ پنهنجيون جهوليون،
ويون ڪناري تي ورکائي،
سورج داتا کي شرمائي.