منهنجو لغڙ اُڏاڻو چنڊ ڏي
منهنجو لغڙ اُڏاڻو چنڊ ڏي،
اڃا اَنڌِي ڏسي پئي جنڊَ ڏي!
ڦَڙَ ڦَڙَ، ڦَڙَ ڦَڙ، ڦُون ڦَرڙاٽَ،
زون زٽ، زون زٽ، زون زرراٽَ...!
رنگ ته جنهن جو روپهري،
ڏورِي تنهن ۾ سونهري:
اکيون ڦاڙي ڏس چمڪاٽ-
ڦَڙَ ڦَڙَ - ڦَڙَ ڦَڙ....!
پُڇ ته جنهن جو پندرنهن ميل،
تنهن ۾ پُوتا مون رابيلَ:
سُرهي ٿي وئي ساري واٽَ-
ڦَڙَ ڦَڙَ - ڦَڙَ ڦَڙ....!
وِي ٽُو، ٽِي ٽُو، جنبو جيٽ،
سڀئي اُڏامن هن کان ليٽ:
ڄاڻ اُڏاڻو ٿيا ڪڙڪاٽ-
ڦَڙَ ڦَڙَ - ڦَڙَ ڦَڙ....!
هيڏانهن ويو يا هوڏانهن ويو؟
اُڀ کي ڦاڙي ڪيڏانهن ويو؟
تارا ڪَتيون ڪن سُرٻاٽُ-
ڦَڙَ ڦَڙَ - ڦَڙَ ڦَڙ....!
مانجهي اندر ائٽم بم،
جيڪو ٽڪريو، ڄاڻ ڀسم،
ڏس هو راڪِٽ ٿي ويو ڪاٽَ-
ڦَڙَ ڦَڙَ - ڦَڙَ ڦَڙ....!
چنڊ سان پيچ لڙائي خوب،
ڇِڪ سان ڊوڙون پائي خوب:
موٽي آيو پنهنجي گهاٽَ-
ڦَڙَ ڦَڙَ - ڦَڙَ ڦَڙ....!