هجرت
اربين سالن کان هي سورجمنڊل آهي قائم پنهنجي توازن سان،
ايامن کان ڌرتي پنهنجي محور تي هر دم گردش ۾ آهي،
ايامن کان چنڊ ۽ تارا ڪتيون اڀ ۾ پيا ٿا چلڪن چمڪن،
سمنڊ ۽ دريا، جهنگ جبل، هي وڻ ٽڻ ٻوٽا چوڌاري،
پکين، جيتن، حيوانن جون ذاتيون لک هزاري،
ڌرتيءَ هيٺان ڌن جون کاڻيون، پاڻيءَ منجهه حياتي،
ڪڪرن مان برسات وسي ۽ مٽي سونُ اُپائي،
هي سڀ ڇا جي لاءِ؟
ٺهيل ٺڪيل مانڊاڻ هي سارو،
آخر ڪنهن جي لاءِ؟
ڪنهن کي اَڇي فطرت پنهنجو ايڏو عظيم الشان هي تحفو،
جيڪو هن مانڊاڻ جي مقصد ماڻڻ لئه تخليق اندر تخليق جو نئون مانڊاڻ اڏي،
ڌرتيءَ تي نت نوان نرالا منظر ڪي ايجاد ڪري؟
سو ته فقط انسان ئي هو،
ساريءَ مخلوقات ۾ اشرف.
فطرت جو شاگرد هو انسان وڏو ونهواري هو،
ڌرتيءَ کي سينگارڻ لئه سهڪاري هو،
پاڻي، مٽيءَ، باهه، هوا ۾ هن هزارين.....
گُهپ انڌيرن، انت اُجالن جي طلسم سان،
حسن ۽ حيرت جي سنگم تي،
سوين هزارين ڪاڪ محل تخليق ڪيا.
فطرت جي چٽساليءَ اندر،
فنڪاريءَ جي بيحد خوب ڪماليت سان،
تبديليءَ جا رنگ رچايا.
فطرت جي همراز انهيءَ انسان، گهڻيون آسيسون ماڻي،
ڌرتيءَ تي ڏاهپ جي مثالي تهذيبن جا جهنڊا کوڙيا،
پولارن ۾ پيهي هن زمان مڪان جا ڀيد پروڙيا،
اشرف مخلوقات، انهيءَ اڙٻنگ، وَڙوليا دنگ سمورا.
ٽهڪ ڏنا شيطان انهيءَ دانائيءَ جي نادانيءَ تي،
عقل جي آڪڙ خانيءَ تي،
پوءِ امالڪ،
هڪڙي اڻکٽ مرڪ شرارت جي چڻگن سان ڀريل، هن جي جهنم زار چپن تي ڀڙڪي پيئي.
پوءِ يڪايڪ،
صدين تائين بارودن، بم گولن جا از غيبي ڪئين پڙلاءُ فضا ۾ گونجي ويا.
بارودن، بم گولن جي از غيبي پڙلائن تي موهت، مست مگن ٿي،
اشرف مخلوقات تڪبر جي گهوڙي تي، سنج رکي نافرمانيءَ جا،
فطرت کان تخليق جي هرڪا گوءِ کڻڻ لئه،
هن جي سڀ مانڊاڻ کي چڪنا چور ڪرڻ لئه،
مٽيءَ، پاڻيءَ، باهه، هوا ۾ ڀري ڇڏيا انبار سراسر بارودن جا.
ڌرتيءَ کان آڪاس، سڄو ماحول ويو، ٿي زهريلو،
سج، چنڊ، تارن، ڪتين جو سنسار ڏڪي ويو،
سمنڊ ۽ دريا، صحرا ۽ ڪهسار ڪنڀي ويا،
پکين، جيتن، حيوانن جا ساهه سُڪي ويا،
فطرت جو ساروئي سهڻو باغ لڳو انسان اُجارڻ جي پويان.
تڏهين غيض غب سان ڀرجي،
فطرت پنهنجي اصولن، قانونن، اختيارن جي طاقت سان،
پنهنجو رد عمل ڏيکاريو، بيحد سختيءَ، بيرحميءَ سان.
سج سوا نيزي تي اچڻ لاءِ تپش کي تيز ڪيو،
سمنڊ مڇرجي پيا ۽ هوا سان طوفانن جا بند ڀڃڻ جي سٽ سٽي،
جبلن پنهنجا آدجڳادي، اڻکٽ، اڻملهه، برف ذخيرا، ڳاري، دريائن ۾ اُڇلڻ شروع ڪيا،
درياهن برفاني دنيا جو سڀ پاڻي خالي ڪرڻ لئه، سمنڊن سان ڳٺجوڙ ڪيو،
باهه قيامت بڻجي جبلن جي چوٽين کي ڌماڪن سان ڏاري ڦاڙي،
پٿرن کي پاڻيءَ جئن پگهاري، ڦوهارن جي صورت ۾،
ڄڀين، آلن، ٽانڊن جي برسات وسائي،
ڌرتيءَ پيداوار جي قوت پوڻي ڪئي،
مٽيءَ پاڻيءَ نين نرالين بيمارين کي جنم ڏنو،
ٻوڏن، سوڪهڙن، بيمارين، ڏرت ڏڪارن، طوفانن، ڀونچالن جو هڪ کيل عجائب جاري ٿي ويو،
ڌرتيءَ تي انسان جو آئيندو هاڻي ناممڪن ٿي پيو.
ڪڏهن اڳتي، سج جا ڪرڻا چڻگون بنجي،
سڀ جيون کي ساڙي ڳار رک ڪندا،
ڪڏهن اڳتي، ڌرتيءَ جو هي گولو،
سج سان ايئن ٽڪرجي وکري ويندو، جيئن ڪو واريءَ ڪوٽ هوا ۾ ڪڻو ڪڻو ٿي وڃي اڏامي.
اشرف مخلوقات جو اهڙو مرضيءَ جهڙو انت ڏسي،
خوشيءَ وچان شيطان هنبوڇيون هڻي، تڪبر سا اهڙا زهريلا ٽانڊن سان ڀريل ٽهڪ ڏنا،
جن جنت جي ديوارن کي گرمائي ڇڏيو.
۽ ڇرڪ ڀري رضوان ڪنن تي هٿ رکيا.
فطرت، جيڪا پنهنجي پياري ٻالڪ يعني اشرف مخلوقات جي رهبر آهي،
۽ جا ارڏاين تي، هن کي سيکت ڏيندي آئي آهي،
تنهن کي آخر ترس اچي ويو.
ٻيءَ گهڙيءَ ۾، هن جي مڻيادار چپن تي هڪ آفاقي مُرڪ کنوڻ جيان تجلا ڏيندي ترندي آئي،
جنهن سان يڪايڪ پولارن جون راهون جڳ مڳ چمڪي ويون.
فطرت جي منشا جي اشاري سان انسان ڏسي ورتو آئيندي جو خواب،
نئين ڪنواري ڌرتيءَ ڏانهن هجرت جو خواب.
ڌرتيءَ جو فرزند ڪري پيو نئين نويليءَ ڌرتيءَ ڏانهن هجرت جي تياري،
جنهن جي ڪنواري مٽيءَ اندر سانڍيل هونديون ڪئين ڪروڙين سالن جون سوغاتون،
جنهن جي زرخيزيءَ جي سگهه، پراڻي ڌرتيءَ جي پهرئين ئي ڏينهن برابر هوندي،
جنهن جي هوا ۽ پاڻي، کاڌو ميوا، ڊگهو جياپو آڇيندا.
جنت جهڙي، جنت هوندي نئين ڪنواري ڌرتي.
فطرت جو فرزند ڪري پيو جنت ڏانهن هجرت جي تياري.