ويراني
بلند الحيدري/عراقي شاعر
ساڳيو رستو، ساڳي گهٽي،
ساڳيا گهرڙا، هڪ ٻئي سان لاڳو،
ساڳي ئي خاموشي،
ڪالهه ايئن ئي چوندا هئاسين،
پاڻ سڀاڻي مرنداسين، ٻيهر جاڳي اٿنداسين:
باک ڦٽڻ سان،
جيئن جيئن رستو روشن ٿيندو،
گهر گهر اندران
ننڍڙن ننڍڙن ٻارن جا آواز انهيءَ تي
گونجي ويندا.
پنهنجي گذريل حالت، پنهنجون ڳالهيون
پنهنجون بيزاريءَ ۾ جيئندڙ زالون،
پنهنجون پٿرن جهڙيون، شيشي جهڙيون اکيون،
تن تي هو سڀ کلندا، ٽوڪون هڻندا، يادن کان بي بهره هوندا
تن کي جهوني رستي جي ڪا ڄاڻ نه هوندي
هو سڀ کلندا، ٽوڪون هڻندا،
ڇو جو پنهنجي ڪل جو باعث کين نه
ڪنهن کان پڇڻو پوندو.
ڪالهه ايئن ئي چوندا هئاسين
“پنهنجي موقعي سازيءَ سان،
وقت اسان جو ٺاهه ڪرائي
هڪ ٻئي سان گڏي ڇڏيندو
جيڏانهن هڪڙو دوست اٿيو
هوڏانهن ٻئي سڀ وير ڇڏيو”
ڪلهه جو ڏينهن به ڪيڏو گهرو
جذباتي هو،
جو به چيوسين، شايد سمجهي
ڪين سگهياسين،
وقت اسان کي هڪ ٻئي ساڻ ملايو آهي.
ليڪن هڪڙو دوست اڃان بي دوست
بنيو،
ٻئي جي لئه واجهائي بيٺو،
هاڻي سا جذبات جي گهرائي به وئي،
۽ آهن ساڳئي رستي تي،
ساڳي گهٽي، ساڳيا گهرڙا، هڪ ٻئي سان لاڳو،
ساڳي ئي خاموشي،
۽ ٻئي پاسي، هوڏانهن،
بند ٿيل درين جي پويان
وڏيون، ڦاٽل، ڏتڙيل اکيون،
پنهنجن ٻارن جي موٽڻ لاءِ
واجهائيندي،
پٿر جهڙيون، شيشي جهڙيون بڻجي ويون آهن،
خوف اهوئي آهي،
ڏينهن ختم ٿي ويندو!
رستو گم ٿي ويندو!