راهبر ڀلجي ويا، اهل نظر ڀلجي ويا،
شوقِ منزل ۾ سڀئي ڪار سفر ڀلجي ويا.
ڪنهن جي ڳولا ۾ هُئا نڪتا سڏائي هوشمند،
واٽ جي وڻڪار ۾ پنهنجي خبر ڀلجي ويا.
رات جو سوچي سُتا منزل تي پهچڻ جا مزا،
صبح ٿيو، همراهه منزل جو ثمر ڀلجي ويا.
رات جو پويون پهر، ۽ صبح جو پهريون پهر:
ٻن گهڙين جي فرق ۾ ڪو تهه نظر ڀلجي ويا.
مان پڪاريندو رهيس منزل جي هر هڪ موڙ تان،
رهبرن سڀ ڪجهه ٻڌو هوندو، مگر ڀلجي ويا.
هاءِ، تن گلڙن جي محروميءَ تي ڪو روئي سگهي،
جن جا مالهي باغبانيءَ جو هنر ڀلجي ويا.
جن گُهري ورتي هئي دل، ياد جو تحفو ڪري،
سي به اڄ “شمشير” جي خاطر خبر بلجي ويا.