زندگيءَ کان ائين چڱا آهيون
تنهنجي در تي مئا پيا آهيون.
موت کان پوءِ زندگي ملندي،
بس انهيءَ آسري لڳا آهيون.
موت مهلت ڏني حياتيءَ جي،
ان جا ٿورائتا وڏا آهيون.
زندگي موت جي امانت هئي،
يارَ، ڪيڏا ڏٺا ٿيا آهيون.
توکي چاهيوسين زندگيءَ خاطر،
تو نه چاهيو ته بي بقا آهيون.
سڄو ڏينهن کلندي، اڪاريون، سڄي رات روئندي گذاريون،
تنهنجي ياد ۾، ان رمز سان، پيا عشق پنهنجو اجاريون.
ڪڏهن ماهتاب جي مرڪ ۾، ڪڏهن گل گلاب جي سرڪ ۾،
جتي ڪا به صورت وئي وڻي، پيا تنهنجا نيڻ نهاريون.
رڳو تنهنجا پور پچاريون، ائين پنهنجو پاڻ سواريون
اهي عادتون نه ويون اڃان، جيڪي تو ڪڏهن هيون کاريون.
اهي قربتون، اهي فاصلا، اهي دل جا دل سان معاملا،
ويون هڪ نگاهه ۾ طي ڪري، تنهنجون اکڙيون لال ڪنواريون.