جشنِ اسقلال
اڄ کڻي بادِ نسيم آئي نويد جا نفزا،
هوشيار، اي گلستان وارؤ، بهار آئي اجها!
انتظاري ختم ٿي، ۽ ختم ٿيو دورِ خزان،
پوئيواريءَ لئه اچي پهتي بهارِ جاودان.
اي گلو، اي بلبلو، غنچو، ذرا انداز سان،
ٿي وڃي گلشن اڄوڪي ڏينهن بس جنت نشان.
ها، اُٿو، صحن چمن سينگاريو، جلدي ڪريو،
گوشي گوشي ۾ گلستان جي عطرباري ڪريو.
بعدِ مدت ٿي وڃي پيدا وري ذوقِ نمو،
ٿي وڃي تازو چمن ۾ داستانِ آرزو.
ها، ڏيو ڀونئرن کي خبرِ آمدِ فصلِ بهار،
سڀ ٿين حاضر گلستان ۾ قطار اندر قطار.
بلبلو، نغمِ بهاران سان چمن گونجي وڃي،
محفلِ خاموش اڄ بزمِ طرب بنجي وڃي.
نظمِ گلشن جي سراسر ٿي وڃي تجديد اڄ،
جيئن دلِ هر ذره ۾ قائم ٿئي بزمِ عيد اڄ.
بلبلو، خوش ٿيو، ۽ خوش ٿي ڇيڙيو نغمِ بهار،
بس، بهار آئي ڪ آئي، اهلِ گلشن، هوشيار.
گلستان ۾ جيئن بهاريءَ جي اچي پهتي خبر،
فرطِ انبساط کان جهومي ويا برگ و ثمر.
بهرِ استقبال، غنچن پنهنجا منهن ٻاهر ڪيا،
اهتمامِ عيد کان هر گل ڍڪي رنگين قبا.
محوِ نظاره ٿي رهجي وئي نگاههِ ڪائنات،
ذري ذري ۾ وري پيدا ٿيو عزمِ حيات.
مسڪرائي، پنهنجو دامن وا ڪيو صحنِ چمن،
ناز سان ٿي باغ ۾ داخل صباي سيم-تن.
ٽوليون ڀونئرن سنديون ڊوڙيون پئي ديدارِ گل،
پيار مان اڳتي وڌي بلبل چميو رخسارِ گل.
هر نفس شادان و خندان، هر نفس مستِ بهار،
محفلِ رقص و سرود و عالمِ ڪيف و خمار.
ڇا بهارِ جانفزا عالم تي ڇانئيجي وئي،
گلستان ۾ گويا بزم عيد قائم ٿي وئي!
مان به اهڙي ۾ شريڪِ بزمِ سرمستي هُئس،
۽ شبابِ گلستان جي ديد ۾ گم ٿي ويس.
هر طرف گلهائي رنگين جي بهار دلربا،
جلوئهءِ حسن و فسونِ ڪيف و ڪم، رنگين فضا.
ٿي وئي ٿي پار هر هر دل مان هڪ موجِ سرور،
ٿي نظر آئي جهانِ دل جي وسعت دور دور.
هر طرف کان ٿي لڳي اهڙي هواي خوش سير،
ٿي ويس دنيا و مافيها کان بلڪل بيخبر!
عالمِ مصروفيت ۾ اوچتو آيو خلل،
خواب مان جهڙيءَ طرح جاڳي اُٿي ڪو بي مهل.
منظر وحشت اثر هو منهنجي نظرن جي اڳيان،
چيخ نڪري وئي زبان مان منهنجي، جنهن جي ديد کان.
چند گلهايايهءِ فسرده، زرد ۽ ڪومائيل،
باغ جي هڪ ڪنڊ ۾، خاموش، مٽيءَ سان سٿيل.
سر خميده، زرد چهرو، عالمِ صد بيڪسي،
هر گهڙي جن تي هو ڇانيل سايئه بيچارگي.
ڪين آئي ٿي ڪڏهن تن ڏانهن بهارِ تازگي،
مدتن کان جي رهيا نا آشناي زندگي.
ڪين ڀلجي رخ ڪيو تن ڏانهن ڪڏهن موجِ بهارِ.
ٻوليون بلبل نه ٻوليون، ۽ نه ڪوئل ڪئي پڪار.
سڀني پنهنجي زندگيءَ تي نوحه خواني ٿي ڪئي،
۽ زبانِ حال سان پنهنجي ڪهاڻي ٿي ڪئي.
ان طرف صحنِ چمن ۾ جا بجا هئا خار خار،
ائين ٿي ٿو معلوم، مدت کان نه آئي هئي بهار.
ڪئي هئا گل، جي جوانيءَ ۾ ئي پزمرده ٿيا،
۽ ڪي غنچا، مسڪرائيندي ئي جي رهجي ويا.
اڄ بپا گلشن ۾ بزمِ سالگرهه هئي، مگر،
هن طرف هئي ڪين ڪنهن کي پنهنجي حالت جي خبر.
هر طرف ڇانيل اداسي، ۽ فضا خاموش هئي،
گل ته هئا موجود، پر غالب هئي پزمردگي.
دنگ رهجي ويس ڏسي هي منظر وحشت اثر،
فڪر جي واديءَ ۾ الجهي رهجي ويا قلب و نظر.
سوچيم، آخر انهيءَ رو داد جو ڪهڙو سبب؟
هڪ طرف حسرت جو عالم، ٻئي طرف بزم ضرب!
هڪ طرف عيشِ بهاران، ٻئي طرف جورِ خزان،
ڪهڙو هي انصاف آهي، ڪهڙو نظمِ گلستان؟
انجمن ۾ هي گلن جي، چار سو ڏسجن ٿا خار،
جا گلن کي تازگي بخشي نه، سا ڪهڙي بهار؟
سوچيم، ڇا ننڊ ۾ آهن سڀئي اهلِ چمن؟
درهم و برهم ويو ٿي ڇو نظامِ انجمن؟
موسم گل ۾ چمن اندر خزان باقي رهي،
سج رهي موجود، قائم دورِ مهتابي رهي!
هوشيار، اي اهلِ گلشن! اهلِ گلشن هوشيار!
صحنِ گلشن ۾ اڃا آهن پيا هر سمت خار!
پنهنجي دامن کي بچائي، تن کي ڪرڻو آهي صاف،
چاڙهڻو هر شاخِ گل تي آهي سبزي جو غلاف.
هر روش تي هارڻو آهي اڃا خونِ جگر،
هر قدم تي آهي پيدا ڪرڻي هڪ تازه سحر.
هر رگِ نو ۾ اڃا نئون روح آهي ڦوڪڻو،
هر خمِ نو کي نئين انداز سان سينگارڻو.
هر گل و برگ و ثمر کي بخشڻي آهي بهار،
زعفران و احمر و زرد و ڪبود و ڪوڪنار.
عام ڪرڻو آهي دستورِ عروسِ نو بهار،
ڪرڻو آهي پتي پتي کي شناسائي بهار.
گلستان ۾ رسمِ دلداري اڃا معدوم آهه،
ذرو ذرو ڪيفِ اطمينان کان محروم آهه.
صحنِ گلشن ۾ اڃا آهن پيا هر سمت خار،
هوشيار، اي اهلِ گلشن! اهلِ گلشن، هوشيار!