عشق منهنجو عجب، حسن تنهنجو غضب،
پوءِ ڪهڙي سبب، ڌار رهندا اچون؟
تون جي مُرڪين ته باغن ۾ مکڙيون ٽڙن،
مان جي سوچيان ته ڪنڊا به گل ٿي پون،
ميل اهڙو ته دنيا ۾ آهي الڀ،
پوءِ ڪهڙي سبب.........
تون جي ڪوهه ڪاف جي آهين ڪا گُلَ پَري،
مان به سڏجان ٿو سردار ڪارونجهري،
هيءَ حقيقت ته دنيا ۾ ڄاڻن ٿا سڀ،
پوءِ ڪهڙي سبب.........
تنهنجي هستيءَ سان گڏ منهنجي مستي رهي،
انگ الفت جو اهڙو الستي رهي،
پاڻ راضي رهي پيار پنهنجي تي رب،
پوءِ ڪهڙي سبب.........