ڪير ٻڌي ٿو دل جا ترارنا،
هڪڙي تمنا، لک افسانا،
پنهنجي جيءَ جو هوش نه آهي،
ڇا جو ساقي، ڇا ميخانا.
ڪنهن جي ياد اچي ٿي دل ۾،
راحت جا لُٽجن ٿا خزانا.
هڪ ڏينهن پهچڻ آهي ضروري،
ڪوڙا ڇو ٿو ٺاهين بهانا.
ڪير نه ڪنهن جو ٿيندو آخر،
ڇا تي ڀُلجين ٿو ديوانا.
دنيا دوکو آهي مسلسل،
ساقي، ساغر، مئي، ميخانا.
دنيا ۾ جنت جون بهارون،
گذري ويا اهڙا به زمانا.
اي دل، اکيون نير وهائن،
ڳاءِ نه اڄ الفت جا ترانا.
ڇو “شمشير” اکين ۾ آنسو
ياد نه ڪر ماضيءَ جا فسانا.