ڪربلا
وِسري ڪئن تاريخ کان، امر اُهائي شام،
پِڙ ۾ پاڳارن جي، متي ڌوم ڌڙام،
ڪنڌيءَ تي فرات جي، ورتائون وِسرام،
هيڪڙائي حق جي، هڻي ويٺا هام،
جُنبي ويا جبر سان، ڄاڻي سڀ انجام.
لال لهوءَ جي ريج سان، ڌرتي ٿي گلفام،
جاءَ الحق و زهق الباطل، عشق اهو انعام،
ڪونهي ڪو ابهام، ڳهلا اِنهيءَ ڳالهه ۾.
ڪربلا اصول، باطل جي ترديد جو،
شاهيءَ آپيشاهيءَ جي، مڃتا ناهه قبول،
ڇڏ ڇَڻي پَٽ پيا، تخت ٿيا معزول،
للڪاريو بتول، شام جي درٻار کي.
ڪربلا اعلان، باطل سان ويڙهاند جو،
عَلم جو عباس جو، نُصرت جو نِشان،
صديون گذريون ڳائي پيو، اڄ پڻ هر انسان
عالَمَ تي احسان، حسن مير حسين جو.
ڪربلا پيغام، سچ سونهن جي جيت جو،
متان ڪريو ماڻهوئا، ساهوءَ کي سلام،
گولا سي غلام، مڃين جي مردود کي.
جاري آهي جنگ، ڪربل جي ميدان جي،
وڙهي پيو يزيد سان، اڃا سو اڙٻنگ،
ڪونهي ڪوئي دنگ، زمان ۽ مڪان جو.
پيغمبر جي پڳ، مٿي تي حسين جي،
سُواري ٿي رسول جي، دائم دلدل تي
پوءِ به پِٽين کي، سُڌ نه پيئي سچ جي.