سڄڻ تو کي خبر ڪهڙي اسان جا خواب اُجڙيا هِن،
وفا جي واٽ تي ڪيئي بدن بيتاب اُجڙيا هِن.
خدا جي هن خلق ۾ ڇو رهيو احساس ناهي ڪو،
ڪٿي مندر جلائين پيا، ڪٿي محراب اُجڙيا هِن.
ٻڌائي ڇا ٻڌايان مان ڏکن دل آ وڌي ڏاري،
سوين ارمان لکجن پر هزارين باب اُجڙيا هِن.
سڄو مڪتب بڻيو مقتل ڪجي مذمت ٻُڌا ڪهڙي؟
وڏو ناحق آ سُوريءَ ۾ مثل مهتاب اُجڙيا هِن.
’مسافر‘ ڪيئن مڃان آئون ڀلا توکي ڪري پنهنجو!
اڙي! تنهنجي هٿان منهنجا، سوين احباب اُجڙيا هِن.