ڇنڻو اٿئي ڀلي ڇِن مون کي نڀائڻو آ،
تو سان وچن وفا جو پورو پڄائڻو آ.
توکي حُسن ھٺيلو آهي ڪيو مڃان ٿو،
عاشق سدائين عاجز سر کي جهڪائڻو آ.
ويساھ ٿو رکان مان پنهنجي وفا تي پورو،
هر هر چوان ٿو مُرڪي ڪنڌڙو ڪپائڻو آ.
’منصور‘ جي مٽي آ ساري ته سنڌ منهنجي،
مُردود کي ٻُڌايو توکي ڀڄائڻو آ.
اکڙين جي ڪهڪشان ۾ هُج تون ڀلي ’اڀيچند‘،
تنهنجي ته يار پويان ’سرمد‘ سڏائڻو آ.
مون جو لکي غزل آ توتي ڇڏيو مسافر،
اظهار سو اوهان وٽ ڪنهن پَرِ پڄائڻو آ.