آ پرين تو ڏني دغا مون کي،
ڪا ٻُڌا تون کڻي خطا مون کي.
ڏوھ ڪو رک ڀلا سڄڻ سائين،
بي سبب تون نه ڏي سزا مون کي.
ها جڏهن کان پري ڪيو تو،
سُور ماري پيو صفا مون کي.
مون وچن آ ڏنو وفا ڪندس،
تون ڀلي ير سدا ستا مون کي.
عيب سمجهيم الاءِ ڪيئن جُهڪيس،
ڪا نهوڙي وئي ادا مون کي.
آ وفا جي شمع ’مسافر‘ هي،
پر وسائڻ ٿي گهري هوا مون کي.