اکيون يار تنهنجي پڇائن ۾ آهن،
رُليون پاڻ زوريون ڏسائن ۾ آهن.
هيون زلف ڇانئون ڪيون يار تو ئي،
رهيون پوءِ غمن جي گهٽائن ۾ آهن.
ڇِنِي تون جڏهن کان ويو يار آهين،
سڙيون پوءِ ڏاڍيون، سزائن ۾ آهن.
عجب ۾ ته آهيان اکين ساڻ آئون،
سزائون ته هونديون خطائن ۾ آهن.
اميدون هيون ڪي پويتر اسان جون،
جلي خاڪ ٿيون سي انائن ۾ آهن.
ذرو رحم تن تي ڪرين ها خدارا!
اڙيون هي ته تنهنجي ادائن ۾ آهن.
ٻُڌا ڏوهه ڪهڙي اٿئي رت رئاڙيون،
سدا هي ته هونديون وفائن ۾ آهن.
ڏٺا جن اکين ٿي سدا خواب تنهنجا!
جلائي ڇڏيون تو جفائن ۾ آهن.
اٿم هاڻ سمجهو پرين تو سدائين،
دعائون به پڙهيون دغائن ۾ آهن.
پرين کان ’مسافر‘ شڪايت ڪجي ڇا؟
صدائون به شامل گلائن ۾ آهن.