زماني ۾ ورهايو مون، وفائن جو وکر آهي،
پرين پو ڀي الاءِ ڇو وفا هت دربدر آهي.
خودداري خاص فطرت آ نٿو آڪڙ انا ڄاڻان،
رکي سادي سچائي ۽ نماڻي مون نظر آهي.
مزاجن ۾ هتي آهي زهر اهڙو ملايو ويو،
بڻي هر ذهن ڌارا ڏس غلاظت جو ته گهر آهي.
اڙي ساقي پڇين ڇا ٿو اسان مستن جي مستيءَ جو،
نگاھِه يار جو دل تي ٿيو ڏاڍو اثر آهي.
اسان جي عشق ۾ آ تشنگي هڪ شخص اهڙي جي،
جتي حُورون ٿيون هارائِن، اهو سونهن جو صدر آهي.
اسان ’فرھاد‘ جا ساٿي ’اڀيچند‘ جا ته ’سرمد‘ هُون،
اسان سر ڏئي نڀائڻ جو اوتيو امرت اندر آهي.
’مسافر‘ ٿي نڀائڻ جو وچن پختو اسان وٽ آ،
ڀلي ئي ڏيھه ۾ مون لئه اُڀو هٿ هٿ خنجر آهي.