مشعل کڻي هٿن ۾ ڳولڻ شعور نڪتو،
پاڳل وڏو اهو ئي ظاهر ظهور نڪتو.
پيرا کڻون ته ڪنهن جا قاتل چئون ته ڪنهن کي،
پنهنجي ئي پاڻ سان آ پنهنجو ڪَلُور نڪتو.
انصاف ڏس اسان وٽ ڪيڏو نه آ نرالو،
پهرين سزا ٿو ڀوڳي پوء بي قصور نڪتو.
مون ۾ ته تون ئي آهين اڪثر هيو ته چوندو،
ڏک ۾ ڏسي اهو ئي دلبر به دور نڪتو.
چاهت چري اسان جي دنيا سڄي سياڻي!
سجدا ڪيا مون جنهن کي سو بي سرور نڪتو.
هَوڪَو هليو حُسن جو، عاشق اچي ڪُسَي ڪو،
ڊوڙي اچي ’مسافر‘ حاضر حضور نڪتو.