نه ئي مومل ملي مون کي نه ئي ڪا ڪاڪ چاهيان ٿو،
ڏيو ڏک ايتري مهلت رهي دل چاق چاهيان ٿو.
نه سيني جو سور گهرجي نه ئي زلفن وڇاڻو ڪو،
نه ئي ٻانهن جي هارن ۾ لڪل ڪو ٿاڪ چاهيان ٿو.
صنم سادو صفا آهيان رکي مون سوچ سادي آ،
ٿئي ڪو داد ڌرتي سان، نه سکڻي هاڪ چاهيان ٿو.
رهي ٿي روح ۾ رت سان نه سو آ ماڳ ماڻڻ چاهيان جو،
وفائن جو نڀائڻ هي ته رشتو پاڪ چاهيان ٿو.
’مسافر‘ ٿي ته آهي هي وڏو جو مانُ ماڻيو مون،
تڏهن محبوب ڌرتيءَ جي چمڻ بس خاڪ چاهيان ٿو.