ٻُڌو حق وفا جو نغارو کپي ٿو،
اهو ئي اسان کي نظارو کپي ٿو.
ويون باغ ڀيلي انائون ته آهن،
انائون ڪَٽڻ لاءِ ڪَٽارو کپي ٿو.
گهڻا يار ٻيڙا ٻُڏا سِيرَ ۾ هِن،
مگر هاڻ ڪوئي ڪنارو کپي ٿو.
پرين پاڻ ڳولي لڌو ٿم اوهان ۾،
اوهان جو ئي هاڻي سهارو کپي ٿو.
ٺڪر ٿانوَ جهڙا نٿا ساٿَ گهرجن،
سهارو سڄڻ ڪو سگهارو کپي ٿو.
وري يار ’منصور‘ ڏسجان اسان کي،
’اڀيچند‘ اکين جو اشارو کپي ٿو.
رڳو محبتون ۽ امن آجيان ڏيو،
نڪو پاڻ لاءِ ڪو منارو کپي ٿو.
وري مات مانگر کي ڏيڻي ته آهي،
مرد مورڙو ڪو متارو کپي ٿو.
صرف پاڻ لاءِ خوشيون ڪونه گهرجن،
خوشين ۾ سڄو جڳ هي سارو کپي ٿو.
اسان پاڻ سادا رکون سوچ سادي،
صنم کي تِرِي تي ستارو کپي ٿو.
ٻيا ڪونه نعرا وڻن ۽ کپن ٿا،
’جيئي سنڌ‘ سدائين هي نعرو کپي ٿو،
اسان کي اسان جا هجن حق اهي ڏيو،
نه ٿورو ٿڌو ڪو اُڌارو کپي ٿو.
’مسافر‘ ڪٿي مال مايا گُهران ٿو،
پرين پيار ڏيندڙ پيارو کپي ٿو.