سزائون ڀلي ڏيو سزاوار آهيان،
ڪيو ڏوھه ٿم جو وفادار آهيان.
وطن جي مٽي کي چيو ماءُ مون آ،
امڙ تو مٿان گهور هر بار آهيان.
حِنائي هٿن جي چُمين جو قسم آ،
پويتر وفا سان ڪندو پيار آهيان.
رئڻ رَولُ ڏئي ٿيو ماٺ ليکڪ،
نڀايان پيو ڄڻ اداڪار آهيان.
چڱن آ سدائين چڱو يار سمجهو،
گناھگار جي لئه گناهگار آهيان.
ڏکن ۾ ڏسان ٿو پيو ڏيهه واسي،
ٽُٽي مان حصا ير ٿيو چار آهيان.
سڄڻ سان نه ليکو ڪڏهن ڀي ڪبو آ،
حبيبن حُسن جو ته حبدار آهيان.
ڀلي يار مون کي نه سمجهن ’مسافر‘،
اڙي مان سدائين سندن يار آهيان.