بي گُڻي سان گُڻ ڪري غلطي ڪيم،
جِيءَ ۾ اُڻ تُڻ ڪري غلطي ڪيم.
هُو نسورو داغ هئي محبت مٿان،
پاڻ کي صابُڻ ڪري غلطي ڪيم.
ڪونه ڄاتم مون مٿان ڪِرندو اچي،
ٿڙ سُڪل کي وڻ ڪري غلطي ڪيم.
هُو ايندي باھه ڏئي ويندي هلِي،
روح کي پن ڇڻ ڪري غلطي ڪيم.
جنهن مٽي جي مانَ کي ميرو ڪيو،
دل اتي اوڏڻ ڪري غلطي ڪيم.
بي وفا ۽ بي قدر هڪ ڇوڪري،
ساھه جي سانئڻ ڪري غلطي ڪيم.
نير جا هي جهير جنهن لئه ڀوڳ ها،
نيڻ ات واهڻ ڪري غلطي ڪيم.
هو ’مسافر‘ سادگي ۾ ئي مزو،
عشق جو اوڇڻ ڪري غلطي ڪيم.