تنهنجي مرڪي ملڻ واري اکين ۾ شام رهجي وئي،
پکي وڻ تان اڏاڻا ۽ لڏندي لام رهجي وئي.
اميدن جا سڀئي ٻيڙا انا جي لهر لوڙهي وئي،
مٺا ٿي سرد ڪو سڏڪو، هِنئين جي هام رهجي وئي.
هتي ارغون ترخانن جفائن جا فصل پوکيا،
تڏهن هن پاڪ ڌرتيءَ تي جفا آ جام رهجي وئي.
وفائن جا ڏيئا ٻاري سچائين کي تلاشو مون،
تلاشي يار ۾ دلڙي پرينءَ جي گام رهجي وئي.
اسان لئه وقت جا ڪانٽا اتي ئي يار رڪجي ويا،
تڏهن آهي حياتي هيءَ اوهان جي نام رهجي وئي.
اوهان کي ڀل نه ٿيو منهنجو ذرو احساس ڪو جانان،
سڄڻ تنهنجي سزا هر ڪا اسان وٽ سام رهجي وئي.
جتان کان تو ذهن ۾ هن انائن جا محل اڏيا،
اتان کان ئي اسان جي هر دعا ناڪام رهجي وئي.
اندر جي آس تي ڦيري ڇڏيو تو ٻير جو ڍينگر،
’مسافر‘ جي اجائي ير وفا بدنام رهجي وئي.