هت زخمي زخمي ڇاتيون هِن،
ڇو هٿ هٿ ۾ هت ڪاتيون هِن.
ڏس باغ به ڄڻ آ ويرانو،
پُرسوز پکين جون لاتيون هِن.
ٿو شوخ نظر تي شور ڏسان،
ٿيون پاپ دلين جون جهاتيون هِن.
ڇو احساس آ مات مڃي،
ڇو وک وک ويساهه گهاتيون هِن.
هي ڏينهن به اُجرا ناهن ڇو؟
۽ راتيون قهر جون راتيون هِن.
ڇو سمجهه نٿي ڪا ڳالهه اچئي،
ڇا ٻوليون منهنجون ٻاتيون هِن.
جنگ حقن لاءِ ڪرڻي پوندي،
چُوڙيون ڪنهن ڪنهن پاتيون هِن.
اُٿ ’مسافر‘ ان کي ڳوليون،
جنهن لاءِ هي اکيون آتيون هِن.