واعدو پنهنجو پاري مربو،
نرمل نينهن نکاري مربو.
توکي ساهَه سمايو آ مون،
توکي ساري ساري مربو.
جيت وفا جي ڪرڻي آهي،
هانوُ نه هاڻي هاري مربو.
ننڊ وڏو نَقصان ڏنو آ،
هاڻي ڏيهه اٿاري مربو.
تو آ منهنجو شانُ وڌايو،
تو سان عشق اُجاري مربو.
حيرت ۾ هِن هاڻ انڌيرا،
وِک وِک ڏيئو ٻاري مربو.
تار درياء ۾ توسان گڏ هان،
توکي ئي بس تاري مربو.
تون ڄڻ سنڌو نقشو آهين،
تنهنجو ساٿ سنواري مربو.
يار ’مسافر‘ تنهنجو آهيان،
تنهنجي ئي بس نعري مربو.