رشتا سنڀالجن يا سپنا سنڀالجن،
دل ٿي چوي ته ٻيئي رستا سنڀالجن.
آدم پيو ته اُلجهي پنهنجي مفاد ۾ ئي،
ڪهڙي ته ريت يارو جذبا سنڀالجن.
جو ڌڪ لڳو پٺن ۾ هر وار ھٿ سڃاتم،
پنهنجن سندا پيا ھي تحفا سنڀالجن.
ساجن سڏي ڏنو آ جاگير ھي ڏکن جو،
سڏڪا سنڀالجن يا صدما سنڀالجن.
وحشت نچي رھي آ هر گام هر گهٽي ۾،
پوتيون سنڀالجن يا پٽڪا سنڀالجن.
ماحول ڪشمڪش جو هر سر اچي پيو آ،
ننڍڙا سنڀالجن يا وڏڙا سنڀاجن.
نا اھل باغبان آ، بلبل به سوڳ ۾ آ،
گل گل چوي پيو ڪيئن گلڙا سنڀالجن.
فاقه ڪشي جا ڦيرا آهن رڳو اسان تي،
تهذيب لاءِ لُڇون يا ٻچڙا سنڀالجن.
پروردگارِ عالم پنهنجي پناھه ڏيندو،
اٿ ھل ھلي ’مسافر‘ پنهنجا سنڀالجن.