قوم جون شاعر پُڇائون ٿو ڪري،
باھه ٻاري ڄڻ هوائون ٿو ڪري.
ڪٿ ڪُهاڙو ها ڪپي وڻ کي ڀلا!
ڳَنَ سهاري تي هَلائون ٿو ڪري.
روز ڪونڌر ٿا ڪـُٺا جيڪي وڃن،
بي سهاريون ڪو ته مائون ٿو ڪري.
حق وسيلن جا پيا وارث پنن؟
ڏس پريان پوڙهو صدائون ٿو ڪري.
’مير جعفر‘ ڪونه ڌاريا هن هتي،
ڪو ته پنهنجو ٿِي دغائون ٿو ڪري.
پاڪ رشتن تي ڏئي الزام ڪو،
بس مٿي ڪوڙيون انائون ٿو ڪري.
سنڌ هِيڻي ڪڏهن ٿيڻي ڪِينَ آ،
هُو اجايون ئي سُکائون ٿو ڪري.
پيو اڃا ’سارنگ‘ پُڇائي او ادا،
ڪير آ جو ڪربلائون ٿو ڪري.
شال ويڙھا وستيون وسنديون رهن؟
دردَ وَندو من دعائون ٿو ڪري.
او اديبو شاعرو اکيون پَٽيو،
هي ’مسافر‘ التجائون ٿو ڪري.