چري دل حُسن تان، فدا ٿي وڃي ٿي،
حُسن جي حقيقت، سزا ٿي وڃي ٿي.
سڄڻ ٿو سدائين، سِتم سان نوازي،
ڪجي دانهن ڪهڙي، گِلا ٿي وڃي ٿي.
عشق ۽ عقل جي، ازل کان لڙائي،
ٻنهي ۾ حياتي، حصا ٿي وڃي ٿي.
نمازون ۽ سجدا، نه فتويٰ جنت جي!
ڏجي سر وطن تان، بقا ٿي وڃي ٿي.
وطن جي سڏن کي، ٻُڌو جن وفا سان،
نمازِ وفا پوءِ، ادا ٿي وڃي ٿي.
اسان کي نصيبن، رُلائي ڇڏيو آ،
دعا ٿا لکون سا دغا ٿي وڃي ٿي.
ڪڏهن ٿو چوان مان گنهگار ناهيان،
بشر آ بشر کان، خطا ٿي وڃي ٿي.
’مسافر‘ چوان ٿو، وفا تون ڪندو رھُه،
وفائن سان بدلي، قضا ٿي وڃي ٿي.