وڃي ويچار ۾ ويٺس پيم ڪي پُور عيدن جا،
هتي سنسار ۾ آهن عجب دستُور عيدن جا.
سڌو سنئون سبق آهي ڏنو محبت سندو مذهب،
مگر تو مون بڻايا هن نوان منشُور عيدن جا.
هتي ڪاٽن ڪَلف ڪيئي ڏٺم پيرين اگهاڙا ڪي،
خوشين عيوض ڏٺم اڪثر هتي ناسُور عيدن جا.
غريبن جي گهرن ۾ ٿي ڦري فاقه ڪشي پيئي،
مزا ماڙين ملهايا ٿي هتي ڀرپُور عيدن جا.
الاءِ ڇو نٿي ڏسجي سچي کل ۽ خوشي جڳ ۾،
هجون ڄڻ قرض لاهيندا مثل مجبُور عيدن جا.
ڏيئي فطرا ڪُهِي ڦَنڊرُون رڳو ڪن ڏيک دنيا ۾،
نڪو ايثار نوڙت آ، نڪو مسرُور عيدن جا.
منجهي من پيو ’مسافر‘ جو، دنيا جي دور ۾ ڏاڍو،
لکي احساس جي نالي پيو، عاشُور عيدن جا.