شاعري

مُسافر وفائون

مُسافر هاليپوٽو، پنھنجي هر شعر ۾ شعور جي راھہ جو پانڌيئڙو نظر اچي ٿو ۽ وٽس وطن جو درد، محبوب جا ماڻا، لوڪَ جون محروميون، عورت جي مظلوميت، روايتي بيھودہ رسمون ۽ انھن ۾ پيڙجندڙ وجودن جا لقاءَ، بُک، بيروزگاري سميت ڪو اهڙو دُک درد ڪونھي، جيڪو مُسافر جي شعر کان گُٿو هجي. اِها هڪ ذميوار ۽ سُجاڳ شاعر جي نشاني آهي. مُسافر هاليپوٽي جي شاعريءَ جي اهم ڳالھہ لاڙ پَٽَ جي حُسناڪ ٻوليءَ سان گڏ سندس سادي، عام فھم ۽ موجودہ وقت جي مروِج ٻولي آهي، جيڪا عام سادڙي ڳوٺاڻي کي بہ سوَلائيءَ سان سمجهه ۾ ايندڙ آهي.

Title Cover of book مُسافر وفائون

سدا گيت پنهنجا نرالا رهن،

سدا گيت پنهنجا نرالا رهن،
بُرن بدچلن لاءِ ڀالا رهن.
هُجن عظمتن جي علامت هتي،
هميشه ته پنهنجا حوالا رهن.
سفر ۾ سدائين سچائي هجي،
ڀلي يار پيرن ۾ ڇالا رهن.
صداقت دلين جي صحن ۾ رهي،
امر عشق پنهنجا ته اعليٰ رهن.
پيُون جام نيڻن منجهان ڪي پرين،
اڳيان ڀل ڀريا ڪي پيالا رهن.
پويتر وفائن سدا هت سڄڻ،
سڄي جڳ جهان ۾ اجالا رهن.
اوهان لاءَ ’مسافر‘ دعا ۾ پيا،
ڀلي نيڻ منهنجا هي آلا رهن.