رلائي روز ٿي مون کي پنهنجي تصوير کي سمجها،
چَپن کي چَور فوٽو ۾ اکين جي نير کي سمجها.
جڏهن کان آ ڏٺو توکي جيئڻ جي آس جاڳي آ،
ملڻ جي ڪونه ٿي چاهين ته مون دلگير کي سمجها.
لڳي ٿو هر لفظ تنهنجو عڪس منهنجو الاءِ ڇو،
لکي ٿي ساڀيائون جي منهنجي تعبير کي سمجها.
رهيو ڪو ناخدا ناهي مٺا منهنجي ته ٻيڙي جو،
ٻڏڻ تي يار آهيان مان، اچي تون وير کي سمجها.
رکيا جي زلف فوٽو ۾ اٿئي هي يار چهري تي،
ورائي ڇڏ انهن کي يا ڏکڻ جي هير کي سمجها.
درياءُ آ تار دردن جو، الا آهيان ته اڻ تارُو،
سدا ٿي سڪ وَندا ٻوڙي، سِگَهي اچ سِيرَ کي سمجها.
سهارو ڪوبه ناهي ڪو ’مسافر‘ يار محبت جو،
موئن جي آ دڙي جھڙي ڦِٽل تقدير کي سمجها.