دل چري تون ئي ٻڌا مان آٿتون آڻيان ڪٿان!
هن دنيا مصروف کان مان فرصتون آڻيان ڪٿان!
لوڪ ساري ۾ ڏسان ٿو ڪو به ڪنهن جو ڪونه آ، تون ڀلا مون کي ٻڌائي صحبتون آڻيان ڪٿان!
حالِ دل جنهن سان ڪجي ٿو، سو ڏکارو آ اڳي،
روح کي راحت ڏين سي راحتون آڻيان ڪٿان!
ڄڻ سڄو ماحول آهي سوڳ ۾ ورتو پيو،
موت جهڙي ماٺ ۾ مان محبتون آڻيان ڪٿان.
سڀ چوَن ٿا يار مون کي ڇو پريشان ٿو لڳين،
دل ڏکاري آ کِلڻ جون عادتون آڻيان ڪٿان!
وس نٿو منهنجو هلي جو دل چري هن ديس مان،
ڪُلفتون ڪڍجن تڙي پر طاقتون آڻيان ڪٿان!
مان ته محبت لاءِ ڀٽڪي هان ’مسافر‘ ٿي ويو،
پاڻ منهنجي لاءِ ڀلا مان چاهتون آڻيان ڪٿان!