اسان جي يار ذهنن تي سراسر سوڳ طاري آ،
وَتون کِلندا بظاهر ٿا، اندر ۾ اشڪباري آ.
لڳي ٿي مُرڪ هر ميري چَپن تي باهه جا شعلا!
لُٽيون ڪنهن دلبريون آهن، اها ڪنهن باھه ٻاري آ.
کنيون بنجر صفا آهن، زمينون يار ذهنن جون،
ڦُٽن ٿا داغ جا ٿُوهر وِصُل جي واٽ زاري آ.
وري جي مال چاريندڙ سڏي ميهار اڄ سُهڻي!؟
اُهو ميهار ڪارو آ اُها سهڻي به ڪاري آ.
اسان جي سوچ کي ڪيڏو غلاظت وئي وڪوڙي آ،
سچاين کي نٿا سمجهون نه ئي ڪا پرت پاري آ.
اسان تهذيب اعليٰ جا، سڏايون يار وارث ٿا،
اڃا ڇو يار اُلڪن ۾، اسان جي ديس ناري آ.
اسان جي عشق جا سجدا، اجايا ڪونه وڃڻا هِن،
محبت سنڌ سان منهنجي صدين کان يار جاري آ.
رکي سر ساھه جي بازي سدا ناتا نڀايا مون!
اڃا ڀي ٿو چوي ساجن ’مسافر‘ ئي مياري آ.