درد سان ٻکجي انگل آرا سُتا،
پل اچي دل ۾ ڏکن وارا سُتا.
چاهتن جا چيٽ ڪو ڀيلي ويو،
آس جي هر پن مٿان پارا سُتا.
هار حق کاڌي انائن جي هٿان،
ڏس کلي خوش ٿي وڃي ڪارا سُتا.
چنڊ چرين جيئن ڳوليندو رهيو،
سمنڊ جي آغوش ۾ تارا سُتا.
روز وحشت کي هتي وسندو ڏسي،
سوڳ ۾ هِن گَسَ گليون چارا سُتا.
آ اديبن جو ڀرم پَٽَ سان لڳو،
پوءِ به گَھِري ننڊ مون پارا سُتا.
ڪو ته وراث قوم جو جاڳي ڀلا،
ڇو ته رهبر هِن هتي سارا سُتا.
هت ’مسافر‘ ويل ۾ مظلوم آ،
چَئن سان آهن سدا مارا سُتا.