ڪٿي مون گهريا هِن عمر جا سهارا،
پرين پيار جا بس ٻه پل ڏي اڌارا.
صفا ٿر جيان هي جليو آ ته جِيوَن،
وسا ڪي پرين تون ڪڪر قرب وارا.
ويو وقت رڪجي تڏهوڪو اتي آ،
جڏهن تو ڪيا هئا اکين جا اشارا.
اسان کي ڀلي يار پنهنجو نه مڃ تون،
اسان جا نه آهن اوهان بن گذارا.
پرين آس آهي رهي بس اها ئي،
ملي ساٿ تنهنجو لهن سور سارا.
نصيبن ائين آ ڪيو دور توکان،
هجون پاڻ ٻئي ڄڻ سنڌو جا ڪنارا.
ڀلا ڪيئن نه ماندو رهي من اوهان لئه،
غضب جا ڪي تو ۾ ڏٺا ٿم نظارا.
متان آھَه جي ير چڙهي ور وڃين تون،
ورائين پيو تون ’مسافر‘ اڃارا.