روح جو بس روح ۾ ئي راز آ
۽ سچائين تي سدائين ناز آ
دل سندم معصوم جهرڪي آ رهي،
وقت جو هر وار بڻيو باز آ.
درد مان دل ٿي ائين دانهون ڪري،
سوز مان ڄڻ ڪو وڄي پيو ساز آ.
ڪير ڄاڻي ڪونه ٿو هن راز کي،
عشق ئي بس عشق جو آغاز آ.
چنڊ تارا ڀي نه مَٽ محبوب جي،
ناز هن جي جو عجب انداز آ.
ٿو رهان گم سم پرينءَ جي ياد ۾،
هن جي سوچن ۾ گهمڻ اعزاز آ.
محب مون کي ائين ’مسافر‘ ٿو وڻي،
جيئن نقشو سنڌ جو ممتاز آ.