ڏک هجي يا سک سڄڻ کي سارجي،
واعدو جيڪو ڪجي سو پارجي.
جي صنم جي جيت آ ان ۾ ته پوءِ،
بس ٻڌي هٿڙا اتي ئي هارجي.
ٿا چئو رهجي وفائن جو ڀرم،
لوڀ ڪوئي ڪِينَ دل ۾ ڌارجي.
سر وڍي ڏيندي ڪجي ڪا دير ڇو؟
ٿو خوشي اهڙي گهري ڪا يار جي.
سوچ جو هاڻي وقت ناهي رهيو،
رات ڪاري آ ڏيئو ڪو ٻارجي.
ڀل کڻي ڪيڏا به ڏک ڪَڙڪِي پون،
دل شڪسته ٿي نه خود کي مارجي.
جتي وفا جو گيت ڪو گونجي نٿو،
اُت ’مسافر‘ پل نه هڪڙو گهارجي.