مٿان ڏک ته مون تي به واري ڇڏيو ٿئي،
وڏا وڙ اهي جو وساري ڇڏيو ٿئي.
هئس يار روئڻو ۽ ڊڄڻو مان ڏاڍو،
ڏکن ساڻ جهيڙڻ سيکاري ڇڏيو ٿئي.
مڙئي محب ماڻهو ڳڻپ ۾ هئاسون،
اچي عشق ڏيئي اجاري ڇڏيو ٿئي.
سليقو نه ڪوئي هيو يار تو بن،
پڇين سچ ته سانول سُڌاري ڇڏيو ٿئي.
ڪٿي ڪوڙ سچ جي خبر ڪا هئي مون،
ڏيئي درد دوکا جيئاري ڇڏيو ٿئي.
وڏو ڪو ڀَڀڙ ٿي پيو آهي پيارا،
جڏهن کان مسافر کي ٻاري ڇڏيو ٿئي.