پيار وفا جي پوکي ڪر تون،
ساھه ذري هي سوکي ڪر تون.
امرت عشق اندر ۾ اوتي،
من ۾ پيدا ’موکي‘ ڪر تون.
هي حياتي پاڻ هٿن سان،
ڪين انا ۾ اوکي ڪر تون.
مرهم جهڙا گيت لکي ڪي،
پنهنجي ڏات انوکي ڪر تون.
پاڻ وساري يار ’مسافر‘،
جڳ لئي خود کي ڏوکي ڪر تون.
شاعري
مُسافر وفائون
مُسافر هاليپوٽو، پنھنجي هر شعر ۾ شعور جي راھہ جو پانڌيئڙو نظر اچي ٿو ۽ وٽس وطن جو درد، محبوب جا ماڻا، لوڪَ جون محروميون، عورت جي مظلوميت، روايتي بيھودہ رسمون ۽ انھن ۾ پيڙجندڙ وجودن جا لقاءَ، بُک، بيروزگاري سميت ڪو اهڙو دُک درد ڪونھي، جيڪو مُسافر جي شعر کان گُٿو هجي. اِها هڪ ذميوار ۽ سُجاڳ شاعر جي نشاني آهي. مُسافر هاليپوٽي جي شاعريءَ جي اهم ڳالھہ لاڙ پَٽَ جي حُسناڪ ٻوليءَ سان گڏ سندس سادي، عام فھم ۽ موجودہ وقت جي مروِج ٻولي آهي، جيڪا عام سادڙي ڳوٺاڻي کي بہ سوَلائيءَ سان سمجهه ۾ ايندڙ آهي.
- 4.5/5.0
- 59
- 10
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- مسافر ھاليپوٽو
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌسلامت پاران
- مُسافر هاليپوٽو: محبتن جو ماڻهو
- مُهاڳ : شاعريءَ جي ميدان جو مسافر..!!
- مُحبتن جا ڪجهه اکرَ
- مسافر سان منهنجا روحاني رشتا
- مُحبتن جا ڪجهه اکرَ سنڌي ادب جي تاريخي منزل جو مسافر
- شاعر پاران
- نعتيہ غزل
- معاف ڪر مولا خطائون، مصطفيٰﷺ جي واسطي،
- غزل
- اچو گلَ گلابن جون ڳالهيون ڪريو ڪي،
- بيوفا هوندي به هُو هر بار سهڻو ٿو لڳي،
- پيرَ زخمي ٿي پيا پر چاهتون ساڳيون رهيون،
- ڪٿي ٽهڪ خوشيون رهيا ڀوڳ آهن،
- درد آهن گهڻا چوٽ تازي نه ڏي،
- دل چري تون ٻڌا ڪٿ وفا ڳولجي؟
- بنان ڪنهن ڏوھه جي مون کان رسي ٿي ڌار وئي آهي،
- ڀڄي ڀروسا ٿي پيا ڀَور آهن،
- مٺي محبوب جا ماڻا قرارن کان به وڌ آهن،
- چري چاهه مان جو چتائي وئي آهي،
- سڄڻ تو کي خبر ڪهڙي اسان جا خواب اُجڙيا هِن،
- مٺا محبوب مون جانچي ڏٺو سنسار ۾ آهي،
- رَئو آهه تو جو اُڏاريو هوا ۾،
- اکيون يار تنهنجي پڇائن ۾ آهن،
- اسان جي يار ذهنن تي سراسر سوڳ طاري آ،
- ڪيان ڇو ڏيک جا ماتم اندر سارو ته ڪربل آ،
- لڳا جو پيار تي پهرا ته هيڻا حوصلا ٿي ويا،
- عجب آ اسان جي وفا ڪنهن نه ڄاتي،
- ٻڌايو ڏوھه ڪهڙو هو، حوا ان ميگهواڙيءَ جو،
- اسان جي يار خوابن کي ملي تعبير ڪاٿي آ،
- سدائين سچايون ڪيون تو نشانا،
- دل چري تون ئي ٻڌا مان آٿتون آڻيان ڪٿان!
- بي مزي آهن بهارون تو سوا،
- واعدو پنهنجو پاري مربو،
- هڪٻئي ۾ آ ساھه اسان جو،
- عمر گذري عذابن ۾،
- ڏٺيون مون دربدر آهن وفائون شهر تنهنجي ۾،
- تون پويتر پيار منهنجو، تو ڏياري جيت آ،
- سدا گيت پنهنجا نرالا رهن،
- ٻُڌو حق وفا جو نغارو کپي ٿو،
- نصيبن ۾ لکيل منهنجي رڳو هي لڙڪ لارون هِن،
- وفائن جي عيوض ملن ٿيون سزائون،
- ڪر سوچ ڦِٽي هر ڪا مئخان ۾ موٽي آ،
- پرين ويساهه جي وڻ ۾ پرھه جا ڪي پتا آهن،
- روح جو بس روح ۾ ئي راز آ
- تنهنجي مرڪي ملڻ واري اکين ۾ شام رهجي وئي،
- عجب حال آهي اسان جي شهر جو،
- جيئن گستاخ ماڻهن جي گلن ۾ هار تڙپن ٿا،
- زماني ۾ ورهايو مون، وفائن جو وکر آهي،
- دل رو نه ڪري دانهون مقتل ۾ جيئڻ آهي،
- پري تون يار ٿيندو آن، اچي سڪرات ويندي آ،
- ڏکويل کي ڏکويل جي، صدا تڪليف ڏيندي آ،
- حقن جي لئه وڙهيو آهيان،
- هت زخمي زخمي ڇاتيون هِن،
- ڪنوارين اکين جو لُٽيل خواب آهيان،
- هي سنڌ ڇا جهان جو محور لطيف آهي،
- توکي ڇا چوان تون ڇا آهين،
- مٿان ڏک ته مون تي به واري ڇڏيو ٿئي،
- ڪٿي مون گهريا هِن عمر جا سهارا،
- نگاهون نه ڦيرا ڏسڻ ڏي مٺي،
- ڏکي دل پوي ٿي جڏهن تون رسُين ٿي،
- سزائون ڀلي ڏيو سزاوار آهيان،
- پهتا هُون قاتل جي ويجهو،
- پرين تو پير پاتو آ چمن گلزار ٿي ويو آهي،
- اوھان جي يار يادن جو سنڌو ڏس چاڙھه ۾ آهي،
- پرين شام توبن اڪيلي لڳي ٿي،
- عجب جا فسانا اکين ۾ رکين ٿي،
- تو سوا ٻي مھجبين گهرجي نٿي،
- عجب آزمائش وٺين ٿو زمانا!
- وڙهي هِن وطن لاءِ امر ٿي وڃان،
- سدا دل صحن ۾ رھيا پيار آهن،
- قوم جون شاعر پُڇائون ٿو ڪري،
- حياتيءَ جي حسابن ۾ رڳو سُڏڪا بچيا آهن،
- معاشرو سُڌارجي ٿيو پيو خراب آ،
- من جڪڙجي ويو درد جي ڄار ۾،
- جڏهن دلربُا جدا ٿي وئي،
- ناحق وڏا آهن ڪيا، دنيا اندر ناڻي ڏسو!
- ڪڏهن ڪي پُور پيڙائون، ڪڏهن ڪا آس لکندو هان،
- وِکَ وِکَ دوکا ويساھه گهاتيون،
- تو وٽ جيڪا ڏات ڏسان ٿو،
- حادثا ئي حادثا آ زندگي،
- چَپن تي ھڻي ماٺ تالا ڇڏيون ٿا،
- وسڪاري جي ويل وري آ،
- مون ۾ پنهنجو پاڻ ڇڏي وئي،
- منهنجي ھر شام اڄ تائين،
- وڃي ويچار ۾ ويٺس پيم ڪي پُور عيدن جا،
- ڪيڏو نه قداور آ مقتل ۾ کلي ٿو پيو،
- رلائي روز ٿي مون کي پنهنجي تصوير کي سمجها،
- گُهلي اهڙي هوا آهي رُلي رشتا ويا آهن،
- رشتا سنڀالجن يا سپنا سنڀالجن،
- ڇنڻو اٿئي ڀلي ڇِن مون کي نڀائڻو آ،
- رڳو يار دوکن ڏَٽَن تي لکون ٿا،
- يادگيرين جون هڙوٽيون اڄ وري کولي ڏٺم،
- چري دل حُسن تان، فدا ٿي وڃي ٿي،
- ڪيڏو نه غم لٿل آ، آڪاش جي اکين ۾!
- سوچن جا سلسلا، ٽُٽن ئي نٿا،
- اسين پيڪر وفائن جا، جفائن ۾ اسان جو ڇا؟
- پرين پردو هٽائي تون، نظارا بي نقاب نه ڪر،
- وري پيو ورهاست جا، واڄا وڄائي،
- دلبر حرام جي نه ٿِي خودڪشي هجي ها،
- اوهان جي شهر جون آهن هوائون زهر آلوده،
- زندگي آ ڏکن جو گهر ٿي ويئي،
- پاڪ جذبن جي مٿان پارا ٿا دل وارا ڏسن،
- نڪو عشق هو ۽ نه سارون هيون ڪي،
- سنڌي سيني سُپر آهيون، الئه ڪيئن سنڌ ٽوڙيندو،
- ڪُوڪ نه ٻڌجي ڪوئل جي!
- وڇوڙو اسان ۾ اچي جي ويو آ،
- آ پرين تو ڏني دغا مون کي،
- مون کي مون ۾ مات ڏئي وئي،
- وَرَ وَنِيُون ڪُسندي ڏٺيون ٿم ڪيتريون هن ديس ۾،
- جان مون ارپي ڇڏي توکي ۽ تنهنجي ياد کي،
- هوا زور آ لڳايو وري،
- ديد دلبر سندي ٿي عبادت رهي،
- ستمگر ستم جي ڪري انتها وئي،
- ڏک هجي يا سک سڄڻ کي سارجي،
- خوب کان خوب تر ٿي وڃون،
- اسان جو نينهن نوٽن تي ائين نيلام ٿي ويندو،
- هت يار وفائن جو ڪو شهر اڏي وڃبو،
- صفا ماري ڇڏيندي آ، ادا خاموش اکڙين جي،
- سمنڊ ڪناري شام لڙي وئي،
- نه ئي مومل ملي مون کي نه ئي ڪا ڪاڪ چاهيان ٿو،
- ڏسان ئي نٿو ڪٿ خوشيون عيد واريون،
- بي گُڻي سان گُڻ ڪري غلطي ڪيم،
- پيار وفا جي پوکي ڪر تون،
- خوشامد جا کيل ڏٺا مون،
- مشعل کڻي هٿن ۾ ڳولڻ شعور نڪتو،
- مرڪ چپن ڪا ماڻي ناهي،
- امن پيار ۽ ڪٿ برھه بات آهي،
- درد سان ٻکجي انگل آرا سُتا،
- منهنجو ساھه سزا ۾ آهي،
- اقرارن جي ڳالهه ڪجي ڇا،
- عشق امر نه پيار ڏسون ٿا،
- هر بار اسان جي خاموشي!
- سادگي جي هار آهي ٿي وئي،
ساھه ذري هي سوکي ڪر تون.
امرت عشق اندر ۾ اوتي،
من ۾ پيدا ’موکي‘ ڪر تون.
هي حياتي پاڻ هٿن سان،
ڪين انا ۾ اوکي ڪر تون.
مرهم جهڙا گيت لکي ڪي،
پنهنجي ڏات انوکي ڪر تون.
پاڻ وساري يار ’مسافر‘،
جڳ لئي خود کي ڏوکي ڪر تون.