جيئن گستاخ ماڻهن جي گلن ۾ هار تڙپن ٿا،
دنيا بدذوق جي اڳيان وقت وينجهار تڙپن ٿا.
اڙي مؤعظَ ٻڌا واعظ ڪندا ان تي اثر ڪهڙو،
ٻچا جنهن جا صبح سانجهي بکيا جي يار تڙپن ٿا.
سچائيون کوڙ سُوليءَ تي انائن جي ڪري چڙهيون،
ڪُڇي ڪافر ٿيڻ ڊپ کان سچا ڪردار تڙپن ٿا.
ملي جا ڏنڊ ۾ آهي ڪُراڙي کي ڪَلِي ڪَچڙي،
اُتي ان جي ته ساهن ۾ سوين سنسار تڙپن ٿا.
صليبن تي ڏٺا مون هن لکين لاشا وفائن جا،
وصل جي آس جا لُٽيل اندر اظهار تڙپن ٿا.
ڪيائون پيار جو پرڻو، ڪُٺو وَرُ ان ونيءَ جو ويو،
ڏسي بي رنگ جواني سا، پيا سينگار تڙپن ٿا.
سوين سهڻيون سسئيون آهن، رليون هن راھِه الفت ۾،
ڏٺم رانجها پنهل ڪيئي، هتي ميهار تڙپن ٿا.
’مسافر‘ ماٺ جا روزا اڃا ڪيسين ڀلا رکبا،
رڳو هي دردَ دلين جا، ٿيو اشعار تڙپن ٿا.