لڳا جو پيار تي پهرا ته هيڻا حوصلا ٿي ويا،
هئي ساعت سهڻ مشڪل اُتي ئي فاصلا ٿي ويا.
اٿيو طوفان اهڙو ڪو اميدن جا اجها اجڙيا،
اسان جي عشق تي آهن ڏکيا هي مرحلا ٿي ويا.
ذرو احساس ناهي ڪو ڏسان ٿو يار رشتن ۾،
ڪنوارا خواب نيڻن ۾ سڙڻ جا سلسلا ٿي ويا.
ڀلا چئجي ته ڇا چئجي ڪُڇي هت ڪير ٿئي ڪافر،
زمانو زور ٿي ويو آ، ظلم جا زلزلا ٿي ويا.
الا ڪنهن خوف جي ڪارڻ، ڇڏي ويا راه الفت جي،
ڦُٽي پيا ڊڀ رستن تي، پراڻا پيچرا ٿي ويا.
ڪميڻپ ڪوڙهه ڪارنهن جي منجهائي من ڇڏيا آهن،
امر رشتن مٿان آهن قهر ڪي ڪيترا ٿي ويا.
’مسافر‘ ڀاڳ وارو هان، مليو محبوب اهڙو ٿم،
اجهاڻي آس هئي دل جي، جيئڻ جا آسرا ٿي ويا.