عجب آ اسان جي وفا ڪنهن نه ڄاتي،
سڙي ساهه ڪئي جا صدا ڪنهن نه ڄاتي.
چريو ٿي چيائون، چريو ئي ڪيائون،
چرين چاهتن جي ادا ڪنهن نه ڄاتي.
سدائين اکين مان رهيو آب جاري،
بنان مند موسم گهٽا ڪنهن نه ڄاتي.
ڏئي گهاوَ گَھِرا سڄڻ بي خبر ٿيا،
وري درد دل جي دوا ڪنهن نه ڄاتي.
اهو ڏوهه آ جو وفائون ڪيان ٿو،
نڪي ڏوهه منهنجو سزا ڪنهن نه ڄاتي.
وفا جي پنڌن ۾ مري پيو ’مسافر‘،
اها ڳالهه ان جي الا ڪنهن نه ڄاتي.