هوا زور آ لڳايو وري،
اسان ڀي ڏيئو آ جلايو وري.
زمانو ستائي ستائي ٿڪو،
اٿم پوءِ به ناتو نڀايو وري.
اهو عاشقن جو اصل ڏيج آ،
هڻي تُھمتون جڳ کلايو وري.
ٻچن جي بکئي پيٽ خاطر ڏٺم،
امڙ پاڻ کي ٿي کپايو وري.
رُنا رات ’مڪلي‘، ’موئن جو دڙو‘،
هيو سنڌ ڪونڌر ڪُهايو وري.
سڏي سرڪشن کي پيو ٿو ڏسو،
اچي عشق مقتل سجايو وري.
ڏٺا پير ۾ هِن زخم ڇير جا،
هيو وقت هُن کي نچايو وري.
اسان راھه ’مخدوم‘ تي ٿا هلون،
ڀلي هاڻ گهاڻو گهمايو وري.
ڏسو ٿا مسافر ٽِلَي ٿو پيو،
اٿس يار پنهنجي گهرايو وري.