وري پيو ورهاست جا، واڄا وڄائي،
پايو ٽوپي اجرڪ، ٻئي پيو لڄائي.
اهي خواب کوٽا ڏسڻ ئي ڇڏي ڏي،
اٿئي سنڌ منهنجي، ڇڏيئين ٿو ٻُڌائي.
صفا آئون حيران آهيان ٿيو اڄ،
پناهن لئه آيل پيو وارث سڏائي.
منهنجي شعر ۾ تنهنجي لاءِ آ نفرت،
امڙ سنڌ لئه سر به ڇڏبو ڪپائي.
هُو مڪلي، ڪراچي، موئن جو دڙو ٿَئي،
ڏسان مان به ڪو ڪيئن ٿو سنڌڙي ورهائي.
دلين ۾ ڏنيون جايون جن، هِن اوهان کي،
انهن جا ئي جَيرا، ڇڏيا ٿوَ جلائي.
رکي سر جي بازي ’مسافر‘ ڇڏي آ،
اٿس ڀاڳ هاڻي کٽي يا ھارائي.