ڏکي دل پوي ٿي جڏهن تون رسُين ٿي،
ٻُڌائي ڀلا تون ائين ڇو ڪرين ٿي.
اٿم ساھه ويساھه توکي ڏنو پر،
اڃا ڀي نه منهنجي وفا کي مڃين ٿي.
ستارن جيان کوڙ رشتا به آهن،
مگر چنڊ تن ۾ پئي تون لڳين ٿي.
هوائون اداسين جي ڀاڪر ۾ آهن،
ٻَڌا زلف کولي نه هاڻي هلين ٿي.
چيم يار تو بن حياتي نه گهرجي،
ڀلا سوال ڪهڙا اڃا پئي پڇين ٿي.
اٿئي جي نه منهنجي وفا تي يقين پوءِ،
ڇڏيان پاڻ ماري ڀلا جي چوين ٿي.
نٿي جي ’مسافر‘ کي پنهنجو بنائين،
خوابن ۾ ڇا لاءِ ڀلا تون اچين ٿي.