وڇوڙو اسان ۾ اچي جي ويو آ،
سفر زندگيءَ جو سزا ٿي پيو آ.
رڳو درد يادون بچيون يار آهن،
اچي ڏس اسان وٽ ٻيو ڇا رهيو آ.
نه مُرڪ ٻيڙي چپن تي لڳي ٿي،
ڏکن جو پئي ڳاھه من ۾ ڳهيو آ.
نياپا هوائن هٿان جو مُڪا تو،
اهو ڪم پرين اڄ ڪچو ڪيو تو آ.
چٽي رات چوڏهين وياڪل لڳي ٿو،
چري چنڊ کي تو ڀلا ڇا چيو آ.
دعا ڪر ’مسافر‘ وڇوڙو وڃي هي،
اُجهاڻو اڃا نه اميدن ڏِيَو آ.