شاعري

مُسافر وفائون

مُسافر هاليپوٽو، پنھنجي هر شعر ۾ شعور جي راھہ جو پانڌيئڙو نظر اچي ٿو ۽ وٽس وطن جو درد، محبوب جا ماڻا، لوڪَ جون محروميون، عورت جي مظلوميت، روايتي بيھودہ رسمون ۽ انھن ۾ پيڙجندڙ وجودن جا لقاءَ، بُک، بيروزگاري سميت ڪو اهڙو دُک درد ڪونھي، جيڪو مُسافر جي شعر کان گُٿو هجي. اِها هڪ ذميوار ۽ سُجاڳ شاعر جي نشاني آهي. مُسافر هاليپوٽي جي شاعريءَ جي اهم ڳالھہ لاڙ پَٽَ جي حُسناڪ ٻوليءَ سان گڏ سندس سادي، عام فھم ۽ موجودہ وقت جي مروِج ٻولي آهي، جيڪا عام سادڙي ڳوٺاڻي کي بہ سوَلائيءَ سان سمجهه ۾ ايندڙ آهي.

Title Cover of book مُسافر وفائون

ديد دلبر سندي ٿي عبادت رهي،

ديد دلبر سندي ٿي عبادت رهي،
من اندر ۾ اها ئي تلاوت رهي.
راھه اوکي ته آ پر پرين جي ملي،
هر قدم تي پئي ڀل قيامت رهي.
عشق اڻموٽ ۾ دل وڍي آ مگر،
بادشاهي حُسن جي سلامت رهي.
ڪٿ هوا ٿي ڏيئو هي وسائي سگهي،
جي اوهان جي هٿن جي حمايت رهي.
ڪونه سجدا وفا جا ڪنداسين قضا،
يار ڪنهن جي به ڪيڏي عداوت رهي.
سنڌ مٽڻي نه آ نيٺ ورچي پيا،
هن جي قدرت هٿان ٿي حفاظت رهي.
بي ضميرن مٿي ڇا ميارون ڪجن،
ٿي ضميرن لئه ئي ملامت رهي.
هي ’مسافر‘ ڀلي آزمائي ڏسو،
سام وانگي جتي ٿي صداقت رهي.