زندگي آ ڏکن جو گهر ٿي ويئي،
نڀائڻي وئي پئجي سا پَر ٿي ويئي.
اسان جي وفا جو قدر ڪونه ٿيو ڪو،
هر وفا بي وفا جي، نظر ٿي ويئي.
مايا جو اڄڪلهه مرتبو مٿي آ،
۽ محبت هٿن جي آ، مَر ٿي ويئي.
محبت جي ميزان ۾ ڇا تُرياسون؟
آهي هر ڪا ساعت حشر ٿي ويئي.
دل جي شهر ۾ زلزلو اچي ويو،
سُندر آس هرڪا کنڊر ٿي ويئي.
ڏکي يا سُکي پئي گذرندي ’مسافر‘
گهڻي ڪجهه ته آهي بسر ٿي ويئي.